خبرنگاران جوانمردی نگر، همت تماشا کن - دانشنامه آریایی

بانی این امر خیر، همه ساله به بهانه های مختلف و در چند نوبت، بچه ها کار را برای صرف غذا دعوت می نماید، ناهار یا شامی که شاید این بچه ها هیچوقت نخورده و حتی ندیده باشند.

من هم از طرف مدیر این موسسه دعوت بودم تا از نزدیک شاهد شادی دل بچه های باشم که برای امرار معاش خود و خانواده کار می نمایند!

وقتی به جمع آنها اضافه شدم، مشغول صرف شام بودند و کسی را به کسی کاری نبود، آنچنان مشغول بودند که اصلا به اطراف خود توجه نداشتند، نمی خواستند غذایی را که شاید تا به امروز نه دیده بودند و نه خورده بودند به سادگی از دست بدهند.

در گوشه ای ایستاده بودم و به غذا خوردن این بچه ها معصوم نگاه می کردم که چشمم به کودکی افتاد که بعدا گفتند فقط 11 سال دارد.

دست به سینه نشسته بود و دوستان خود را نگاه می کرد اما چیزی نمی خورد! بانی این مراسم به سویش رفت و هر چه اصرار کرد تا یک ذره از غذا را بخورد قبول نکرد و مدام می گفت نه.

به او گفتند برای خانه و خانواده ات هم غذا کنار گذاشتیم که با خودت ببری، پس نگران نباش و بخور! اما او باز با قاطعیت و مصمم تکرار می کرد که نه!

عجله داشت تا زودتر به خانه برود؛ چند پرس غذای اضافه دیگر به او دادند و به او گفتند حالا می توانی به خانه بروی، چشمانش برقی داد و شادی وصف ناپذیری بر روی چهره معصومش نشست.

قبل از رفتن، بانی مجلس از او پرسید پدرت چکاره هست؟ که پاسخ داد خبر ندارم، من تا حالا پدری ندیده ام که بدانم چکاره هست! کدام پدر؟

او ادامه داد من با مادرم و تنها خواهرم زندگی می کنم؛ من مرد خانه هستم، من پدر خانه هستم، شما از کدام پدر حرف می زنید؟!

سکوت، همه سالن را فرا گرفت، اشکی که معجونی از شادی، عشق و تاسف بود از چهره بعضی از حاضران جاری شد، هیچکس حرفی نمیزد و همه فقط چشم به دهان این کودک دوخته بودند و با دقت به حرف های او گوش می دادند.

و او ادامه داد: امشب خواهرم برای من هدیه روز پدر خریده و من نمی خواهم در مقابل او شرمسار شوم، نباید دست خالی به خانه برگردم، او به مناسبت روز پدر برای من هدیه خریده و من هم می خواهم با بردن این غذا به خانه، دل او و مادرم را شاد کنم.

و حالا صدای هق هق گریه حاضران بود که فضای سالن را پر نموده بود و من هم بی اختیار در گوشه ای ایستاده بودم و با بغض گلو، این صحنه و حرف های تاثر برانگیز این کودک را می شنیدم و زبانم بند آمده بود و حرفی برای گفتن نداشتم.

بانی این مجلس جلو رفت، این پسر معصوم را در آغوش گرفت و گفت خدا حفظت کند گل پسر، سایه ات بر سر خانواده ات مستدام باشد.

من هم خواستم محکم بغلش کنم؛ اما نخواستم دیگر بچه ها حاضر در این مراسم را هوایی کنم و خدای نانموده دلشکسته! لذا منصرف شدم و با بغضی که در گلو داشتم همانجا ایستادم و فقط نظاره گر شدم.

بانی این مراسم به من نزدیک شد و آهسته زیر لب زمزمه کرد چه زیباست داشتن قلبی عظیم و حسی سرشار از عشق؛ خدا حفظت کند گل پسر؛ روزت مبارک، عظیم مرد کوچک.

مدیر موسسه خیری این را هم گفت: اگر شما را دعوت کردم فقط برای شنیدن و دیدن این صحنه ها بود که مدام برای ما تکرار می گردد، از این دست قصه ها در میان بچه ها کار، دانش آموزان بی بضاعت، ایتام و خانواده های بی پرست زیاد داریم!

گزارش خبرگزاری خانه ملت در سال 98 حاکیست: در یزد 759 کودک کار و خیابانی از سال 92 تا سرانجام سال 97 در مراکز بهزیستی یزد پذیرش شده اند .

بچه ها کار، هیچ مرجعی حتی بهزیستی را هم مامن خود نمی دانند و از همه گریزانند تا بتوانند آزادانه لقمه نانی به دست آورند، آنها این لقمه نان را گاهی با خانواده هایشان تقسیم می نمایند و گاهی آن را به اعضای باندی می دهند که در آن کار می نمایند.

بر اساس تحقیقات به عمل آمده 66 درصد بچه ها خیابانی به بیماری عفونت های انگلی روده، 10 درصد به عفونت های ادراری، 96 درصد به پوسیدگی دندان و بیماری های لثه و 24 درصد به عفونت های پوستی مبتلا و علاوه بر این، این بچه ها دچار افسردگی هستند.

لحظه ای من و شما بیندیشیم که هر یک از این بچه ها همچون فرزندان ما هستند که باید پدرانه دست نوازشی به سرشان بکشیم و آینده ای امن برایشان تضمین کنیم.

چه ایرادی دارد اگر می خواهیم کار خیری کنیم و باقی الصالحاتی از خود به جا بگذاریم، این بچه ها معصوم و بی پناه را حمایت کنیم تا بتوانند خود و خانواده شان را اداره نمایند و لقمه نانی بر سر سفره های خود ببرند.