10 برند فشن در میلان که باید بشناسید
به گزارش دانشنامه آریایی، میلان مکانی است که همواره در حال فراوری و معرفی استعدادهای تازه است؛ مکانی که خیلی از برندهای کوچک در آن به سرعت رشد می نمایند و به حدی قابل توجه می شوند که نامشان در مجلاتی همچون ووگ (Vogue) دیده می گردد. بسیاری از این برندها به دلیل قدرت خانواد ه های ایتالیایی باقی مانده اند و هسته اولیه آنها به حدی رشد می نماید که به گسترش جهانی می رسند.
با ما همراه باشید و با تور ایتالیا ارزان از به بهترین کشور اروپا سفر کنیم و در شهرهای ونیز، فلورانس و رم بگردیم و بناهای تاریخی این کشور تاریخی را از نزدیک ببینیم.
جورجیو آرمانی
جورجیو آرمانی (Giorgio Armani) بعد از آنکه مدتی به عنوان طراح لباس در بخش لباس مردانه برند نینو سروتی (Nino Cerutti) کار کرد؛ به همراه سرجیو گالئوتی (Sergio Galeotti) شرکت خود را تاسیس کرد. این برند رفته رفته در دهه 1980 با خط فراوری کت های نرم و راحتی که خیاطی سنتی ایتالیایی را به چالش می کشید، شهرت یافت و آرمانی به عنوان سلطان کت های بلیزر مشهور شد. امضای جورجیو آرمانی بر روی محصولاتش نشان گر اصل بودن، طراحی ساده و کیفیت فوق العاده شان است. کت های آرمانی همواره زیبایی و سبک پوشش نجیب زادگان معاصر ایتالیایی را تجسم می بخشد. البته این برند خیلی زود به لباس های زنانه هم گسترش یافت. یکی از لحظات به یاد ماندنی آرمانی در فرش قرمز دهه 1990 میلادی بود؛ وقتی که جولیا رابرتز و کیفر ساترلند کت های ست آرمانی را در مراسم گلدن گلوب به تن داشتند.
آتیکو
آتیکو (Attico) یک برند میلانی دخترانه برای سلیقه های خاص است که در میان ویراستاران مجله ووگ و فروشگاه هایی مثل نتا پورتر (Net-a-Porter)، ساکس (Saks) و براونز (Browns) محبوب و پرطرفدار است. این برند در سال 2016 توسط چهره مشهور سبک لباس خیابانی گیلدا امبروسیو و جورجیو توردینیِ طراح لباس، تاسیس شد. این دو نفر با استفاده از ابریشم طرح دار لوکس و گلدوزی های ریز و جزیی به لباس های شهری غنا و زیبایی بخشیدند. امضای آتیکو، نوعی لباس های سبک و ظریف با لبه های نازک است.
دولچه اند گابانا
دولچه اند گابانا (Dolce & Gabbana) بیش از هر برند دیگری راوی یک داستان است. دو طراح این برند در هفته مد میلان سال 1885 با درخشش مجموعه موسوم به بیوه اهل سیسیل مطرح شد و در طول سال ها از این برند روایت ها و شخصیت های مختلف مدیترانه ای را شاهد بودیم: کت و شلوارهای گانگستری جذاب، لباس های شب پرشکوه سبک باروک، لباس های به هم ریخته خیابانی ناپلی، یا جامه های رمانتیک داستان های پریان. آگهی های تبلیغاتی منحصر به فرد و تقریبا نمایشی این برند در مجلات، به وضوح گرایش فیلم وار هر مجموعه خاص را بازتاب می دهد.
همه چیز از لگانو (Legnano) در حومه شمال غربی میلان شروع شد، زمانی که دومینیک دولچه اهل سیسیل و استفانو گابانایِ اهل میلان آتلیه ای را در میلان که هردو به عنوان دستیار در آن کار می کردند، ترک کردند تا کسب و کار شخصی خود را راه اندازی نمایند. همکاری خلاقانه آنان به عنوان یک زوج شروع شد اما در سال 2005 رابطه رمانتیک میان این دو انتها گرفت و کسب و کارشان با دوستی ادامه یافت. دهه 1990 میلادی شاهد رشد و صعود یک زوج مشهور با شهرت روزافزونشان برای طراحی زنانه، رمانتیک، شاداب و عجیب و غریبی بود که با موج طراحی مینیمالیستی که در آن موقع بر صحنه مد و فشن احاطه داشت در تضاد می نمود و شکوفایی لذت جویانه و رونق مالی دهه را خواهان بود. نشان های تجاری اولیه برند شامل اشکالی از چاپ پوست حیوانات یا اشکالی نو از لباس زیر زنانه بود که به عنوان لباس های رو معرفی می شدند. دولچه و گابانا مانند بیشتر رقبای زمانه خود، با برندهای کوچکتر و متنوع تحت نام اصلی برند گسترش و رونق بیشتری یافت. این روزها این برند به عنوان یکی از بنیان گزاران میراث الهام بخش مد و فشن ایتالیایی به اوج ارزش هایی رسیده است که با آنها کارش را شروع نموده بود.
مارتا فری
طرح های سفارشی و مبتنی بر اندازه مارتا فری (Marta Ferri) به عنوان یکی از مورد پسندترین آتلیه های لباس عروسی در بخش بالایی شهر میلان مطرح است. طراح 31 ساله این برند با الهام از لباس ها و پرده های سبک وینتیج، لباس هایی زنانه و کلاسیک طراحی می نماید. دامن ها و لباس های او اگرچه ممکن است مرزهای طراحی را جابجا نکند، اما به دلیل برش ها و نقوش چشم گیرشان به شکل جالب توجهی دارای سبکی قابل تشخیص و قابل تمایز هستند. استودیوی فری در پیزا برومئو واقع شده است و تنها با معین وقت دیدار قبلی می توان از آن بازدید کرد. هرچند اخیرا نمونه هایی از کارهایش را در پایگاه هایی مانند یوکس (Yoox) به صورت آنلاین به فروش می رساند.
میسونی
میسونی (Missoni) برای نخستین بار در دهه 1950 و 1960 میلادی با زیگزاگ ها، ابریشم درهم پیچیده و بافتنی های پشمی به عنوان امضای برند خود مطرح شد؛ کارهایی که زمانه خود را ارتقا دادند و برای همواره خواستنی شدند. این برند در سال 1943 در گالاراته (Gallarate) نزدیک به وارسه (Varese) تاسیس شد؛ اما خانواده میسونی در میلان ریشه دارند و این شهر خانه معنوی آنان است. به همین خاطر است که اسکارلت کونلون دلیل دوام برند میسونی در فشن را در مجله ووگ چنین اعلام می نماید: شاید به خاطر گرمایی باشد که آشکارا توسط خانواده پشت این نام تجاری ایجاد می گردد، که هرکس در خانواده مایل است بخشی از این میراث جمعی را در اختیار داشته باشد؛ یا شاید بخاطر این حقیقت است که خلاقیت آنها میان دوگانه ای شکل می گیرد که یک سویش زندگی فراغت بار شگفت انگیز در جزایر ایتالیا در فصل گرما است و سوی دیگرش زندگی شیک شهری در فصل سرما. در حقیقت چیزی میلانی تر از این وجود ندارد. این کسب و کار خانوادگی از سال 1997 توسط آنجلا دختر خانواده به عنوان مدیر هنری اداره می گردد و مارگریتا نوه خانواده طراحی اکسسوری ها را بر عهده دارد.
ماسیمو پیومبو
ماسیمو پیومبو (Massimo Piombo) قهرمان نقش ها و پارچه های جسورانه است که به لحاظ سازگاری طراحی های امروزی اش با روش خیاطی قدیمی و لباس های تاریخی شهرت دارد. در مجموعه پاییز و زمستان 2018 این برند پارچه های کهن اسکاتلندی را با موهرهای بلند ترکیب کرد و با پتوهای عظیم مراکشی و منگوله هایی که در نقش پوشاننده سر بکار رفته بودند، لباس هایی طراحی کرد. کارهای جذاب ماسیمو پیومبو را می توان در بوتیک بیزار اِسکو (bizzare-esque) در محله برِرا (Brera) در میلان دید. فضای داخلی بوتیک با یک آبی پرزرق و برق پوشیده شده و پر از گیاهان گرمسیری و اشیاء لوکس است. می توان وارد شد و هوش از دست داد و در این فضا گم شد.
موسکینو
به نظر می رسد که در دنیای مد و فشن میلانِ دهه 1980، استعداد، استعداد می آفریند؛ چراکه فرانکو موسکینو (Moschino) در سال 1983 شغلش را در برند ورساچه ترک کرد و به خاطر طراحی های فریبنده اش شهرت پیدا کرد. پیش از مرگ نابهنگامش در سال 1994، فرانکو موسکینو به برندی تبدیل شد با گرایش های پانک و بذله گویانه. طراحی عجیب و غریب او اغلب جریان اصلی فشن و مد و قربانیان آن را دستمایه شوخی قرار می دهد. نمونه هایی از این دست کارها پیراهن های سطل زباله در مجموعه بهار و تابستان 1994 یا کمربندهای حیفِ پول روی کت های برند شنل بود. اما طراحی های موسکینو به لحاظ خلوص بصری نیز بسیار رادیکال بودند. با استفاده از رنگ های درخشان، بافت جسورانه و زیبایی شناسی ساده یا کارتونی داشتند: ژاکت های خوش برشی که یک جفت چشم درشت پشتشان داشتند، مدلی روی استیج که ممکن بود یک لامپ عظیم به جای کلاه روی سرش باشد. استفاده از علامت سوال، پرینت های گاوی، کلاه های کابویی همه نقش مایه هایی هستند که امضای موسکینو به شمار می آیند. مدیران هنری که کسب و کار موسکینو را بعد از فرانکو ادامه دادند، همگی فلسفه سبکی و حس بازیگوشانه این برند که فرانکو با آن به رسمیت شناخته شده است را حفظ کردند. این برند حالا از نام های مختلفی در سطوح کاری و قیمتی مختلف استفاده می نماید.
پرادا
پرادا (Prada) که در سال 1913 تاسیس شد یکی از برندهای تاریخی میلان است که حالا به سطح مد دنیای رسیده است. این برند کار خود را با نام فراتلی پرادا، یک آتلیه فراوری چرم لوکس در مغازه ای در گالری ویتوریو امانوئل (prestigious Galleria Vittorio Emanuelle) شروع کرد. از همان شروع مشتریان قابل توجهی داشت. در سال 1919 پرادا تامین نماینده رسمی ملزومات سلطنتی ایتالیا شد. اما شهرت دنیای این برند تا زمان مدیریت میوچا پرادا (Miuccia Prada) در سال 1978، نوه موسس این برند ماریو پرادا، طول کشید تا این برند توانست شهرت دنیای خود را به دست آورد. در دهه 1980 هنگامی که زرق و برق، روح زمانه محسوب می شد، پرادا توانست بخاطر شکوه ساده و پالوده اش به شهرت برسد. رویکرد پیشروانه میوچا سبب شد پرادا نخستین برندی باشد که معماران را برای طراحی خاص فروشگاه های خود استخدام کرد. میوچا معماران مشهوری را برای طراحی فروشگاه خود در نیویورک، توکیو و لس آنجلس برگزید.
مارکو رامبالدی
مارکو رامبالدی (Marco Rambaldi) متولد 1990 در بولونیا نوعی ذوق جوانانه را در طراحی مد میلان نمایندگی می نماید. بعد از رونمایی از اولین مجموعه لباس زنانه اش در هفته مد میلان در سال 2014 جایزه نسل آینده را از آن خود کرد و از آن موقع به بعد چندین مدرک معتبر برای طراحان نوظهور ریافت کرد از جمله: در سال 2014 جایزه استعدادهای ووگ و جایزه استعدادهای لیناپیو را در سال 2018. پس از دومین مجموعه کارش، رامبالدی پیروز شد دو سال را در تیم طراحان لباس زنانه دولچه و گابانا بگذراند که خود معتقد است یاری نموده تا تفکر تجاری اش را توسعه دهد. کار او اکنون به عنوان یک برند تجاری مطرح است و دیدگاه خلاقانه اش را به عنوان محل برخورد دو دنیا: بورژوازیِ دهه 70 میلادی ایتالیا با کدهای تکرارشونده و قدیمی و نیز یک زیبایی شناسی جوانانه پراحساس و بسیار نو ترکیب می نماید. این رویکرد شامل استفاده دوباره از هنرهای دستی قدیمی مثل قلاب دوزی یا تکه دوزی به روشی مدرن و منحصر به فرد هم می گردد.
ورساچه
ورساچه (Versace) یکی دیگر از برندهای لوکس ایتالیایی است که در رونق مالی اواخر قرن بیستم شکوفایی زیادی داشته است. این برند در سال 1978 در میلان توسط جیانی ورساچه تاسیس شد؛ شخصی که در جنوب ایتالیا پرورش یافت و تجارتش را از مادرش آموخت که یک کسب و کار مبتنی بر دوخت لباس داشت. ورساچه برای فریبندگی لباس هایی با روحیات بسیار زنانه شهرت دارد که با استفاده از مواد و متریال خلاقانه فراوری می گردد. امضای ورساچه لباس های مجسمه وار حوری وش زنانه او و لوگوی برند است که نشان فریبنده ای از سر مدوسا، فیگور اسطوره ای یونانی و به عنوان یک نقش مایه تکرار شونده دیده می گردد. ورساچه نیز یک تجارت خانوادگی است و علاوه بر جیانی توسط برادرش سانتو و خواهرش دوناتلا از همان شروع و در کنار جیانی اداره می گردد. پس از مرگ ناگهانی جیانی در سال 1997 دوناتلا مدیریت هنری برند را بر عهده گرفت و توانست ورساچه را به یک برند با مخاطبان دنیای در قرن بیست و یکم توسعه بدهد. ورساچه حالا سال ها است که به عنوان یکی از پیروز ترین برندهای تجاری در دنیا شناخته می گردد.
منبع: گردشبان