برگزاری بزرگ ترین تظاهرات اعتراضی تاریخ انگلیس برسر برگزیت - دانشنامه آریایی

به گزارش ایرنا، در راهپیمایی دیروز، سوم فروردین، لندن بر اساس آمار ثبت شده و به ادعای برگزارکنندگان بیش از یک میلیون نفر شرکت کرده بودند که این راهپیمایی را در کنار راهپیمایی ضد جنگ سال 2003 به بزرگ ترین راهپیمایی قرن در انگلیس و حتی کل اروپا تبدیل کرد. اگرچه بی بی سی در مورد تعداد شرکت کنندگان عددی را تائید نکرد، اما رسانه های دیگر مانند روزنامه گاردین و تلویزیون اسکای عموماً روی بیش از یک میلیون نفر توافق دارند.

در این راهپیمایی افرادی مانند نیکولا استرجن وزیر اول اسکاتلند، آنا سوبری کننده مجلس، صادق خان شهردار لندن و تام واتسون معاون رهبر حزب اصلی مخالف دولت انگلیس سخنرانی کردند.

سوبری از کنندگان مجلس خواست منافع کشور را در نظر گرفته و با برگزاری مجدد همه پرسی موافقت کنند. واتسون هم خطاب به ترزا می گفت: پنجره اتاقت را بازکن و صدای مردم را بشنو.

همچنین خانم استرجن گفت: دولت و نخست وزیر ثابت کردند که توانایی تحقق رأی مردم در همه پرسی سال 2016 را ندارند و اکنون وقت آن است که به رأی مردم بازگردند.

در این راهپیمایی توییت معروف دیوید دیویس مسئول مستعفی برگزیت به صورت یک شعارنوشته بزرگ حمل می شد. در این توییت دیویس گفته بود: اگر دموکراسی نتواند خود را تغییر دهد، دیگر دموکراسی نیست. این در حالی است که تظاهرات کنندگان اعتقاد دارند یک همه پرسی دیگر منافاتی با دموکراسی ندارد.

طبق مشاهدات خبرنگار ایرنا در این راهپیمایی مردم از شهرهای دیگر انگلیس و حتی از دیگر کشورهای اروپایی شرکت داشتند. یکی از شرکت کنندگان که از شهر سالفورد به لندن آمده بود به ایرنا گفت: آنان که به برگزیت رأی داده اند ذهن بسته ای داشته و از شهر خودشان جای دورتری نرفته اند.

وی اضافه کرد که دولت و نخست وزیر تا به امروز به راست گراهای افراطی مانند نایجل فاراژ (رهبر پیشین حزب دست راستی استقلال انگلیس) بیش از حد میدان داده اند.

یکی دیگر از شرکت کنندگان هم مدعی شد که این راهپیمایی بزرگ ترین راهپیمایی تاریخ این کشور است. وی اضافه کرد: با این راهپیمایی برگزیت دیگر مرده به حساب می آید. ما اکنون شاهد ورق خوردن تاریخ هستیم.

این راهپیمایی در حالی صورت می گیرد که تومار لغو ماده 50 پیمان لیسبون (توقف برگزیت) در طی چند روز گذشته بیش از 4 میلیون امضا کسب کرده است. طبق روال مجلس، تومارهایی که از یک صد هزار امضاء تجاوز کند در صحن مجلس به بحث و بررسی گذاشته می شود.

طبق ماده 50 پیمان لیسبون، انگلیس روز 9 فروردین، یعنی 6 روز دیگر از اتحادیه اروپا خارج خواهد شد. بااین حال اتحادیه اروپا پنجشنبه گذشته با یک تنفس کوتاه مدت برای خروج انگلیس موافقت کرد و دولت فرصت دارد تا چند روز آینده توافق ترزا مِی با اتحادیه اروپا را برای بار سوم در مجلس به رأی بگذارد.

اگر قانون گذاران انگلیس تا هفته آینده توافق حاصل شده را تائید نکنند بروکسل فقط دو هفته (12 آوریل) به لندن فرصت اضافه خواهد داد که طرح متفاوتی پیشنهاد کرده یا بدون توافق از اتحادیه اروپا خارج شود.

راه چاره دیگر این است که دولت تقاضای خود بر اساس ماده 50 پیمان لیسبون را پس بگیرد که در این صورت فرصت نامحدودی خواهد داشت تا درباره آینده برگزیت تجدیدنظر کرد؛ اما اتحادیه اروپا دیگر حاضر به مذاکره برسر برگزیت نخواهد بود. چنانچه اتحادیه اروپا پیش ازاین نیز هرگونه مذاکره با انگلیس را مشروط به فعال کردن ماده 50 پیمان لیسبون کرده بود. از سوی دیگر هواداران برگزیت از این کار بسیار ناخرسند خواهند شد و حزب محافظه کار بخش بزرگی از رأی خود در کشور را از دست بدهد.

این در حالی است که بر اساس شنیده هایی که به روزنامه ها درز کرده، احتمال داده می شود که اعضاء دولت، ترزا مِی را در روزهای آینده وادار به استعفا کنند. گفته می شود در وضع کنونی تنها راه نجات برگزیت کنار رفتن مِی از قدرت است. درعین حال از افرادی همچون مایکل گوو (وزیر محیط زیست) یا دیوید لیدینگتون (معاون اول نخست وزیر) به عنوان سرپرست دولت پس از استعفای مِی نام برده می شود.

اقتدار می پس از دومین شکست سنگین طرح برگزیت در مجلس به شدت تضعیف شده و کارشناسان معتقدند که اگر کشور در وضعیت فورس ماژور قرار نداشت نخست وزیر تابه حال استعفا کرده بود.

در واقع تا به امروز این نگاه در میان بیشتر سیاستمداران جاری بود که استعفای می نه تنها مشکل برگزیت را حل نکرده بلکه کشور را در آستانه خروج از اتحادیه اروپا دچار هرج و مرج می کند. اما اکنون بیشتر برآورد های از شکست مجدد طرح برگزیت در مجلس حکایت دارد و به نظر می رسد برگزیت قربانی بزرگ تری را نیاز دارد تا بن بست خارج شود.